امروز نگهداري از اطلاعات به عنوان يكي از مهمترين وظايف واحد كامپيوتر در يك شركت بهشمار ميرود. اما گاهي اوقات و به دلايل تقريياً روشني، اين مسأله در برخي شركتهاي كوچك يا متوسط مورد بيتوجهي قرار ميگيرد. برخي از اين دلايل عبارتند از:
1- بسياري از اين قبيل شركتها داراي افرادي با تخصص ويژه براي نگهداري از سيستم و اطلاعات درون آن و ايجاد نسخههاي پشتيبان (Backup) براي مواقع ضروري نيستند. شايد در بسياري از اين موارد، مديران اين شركتها تصور ميكنند كه اختصاص هزينه و حقوق ويژه، براي چنين كاري در كل به ضرر شركت تمام ميشود و يا حداقل اينكه اين كار ارزش صرف چنان هزينهاي را ندارد.
2- در بسياري از موارد به دليل عدم طبقهبندي و دستهبندي اطلاعات، كل اطلاعات ضروري و موردنياز يك شركت، فقط بر روي يك سرور قرار دارد كه در نتيجه در صورت بروز ايراد در آن سرور، در كل كار شركت اختلال ايجاد ميشود.
3- در برخي از شركتها عليرغم توجه و آگاهي كافي دستاندركاران به هر دو مقوله توليد اطلاعات و نگهداري از آنها، به دليل عدم وجود بودجه كافي، عملاً مقوله دوم با نقض يا فراموشي مواجه ميشود.
براي مواجه با چنين رويدادهاي ناخواستهاي، شش نكته مهم به صاحبان و مديران شركتهاي مذكور توصيه ميشود:
1- قبل از اينكه نگران بروز هر حادثهاي در محدوده مسؤوليتتان شويد، بايد افراد متخصصي را به خدمت بگيريد، سياستهايتان را در زمينه نگهداري از اطلاعات تدوين كرده و اولويتها را مشخص كنيد. افراد متخصص وظيفه دارند براساس سياستها و اولويتهاي تدوين شده، اطلاعات را از لحاظ اهميت و ريسكپذيري مورد بررسي قرار داده و دستهبندي كنند.
در شركتهاي كوچك يا متوسط وظيفه مذكور را تنها يك شخص كه آن هم ميتواند فردي در حوزه اجرايي سيستم باشد انجام دهد اما در شركتهاي بزرگ، شايد وجود يك مدير و چند دستيار او براي اين كار لازم باشد. پس در مرحله اول اطلاعات حياتي و در مرحله دوم برنامههاي كاربردي حياتي شناسايي و دستهبندي ميشوند و از آنها نسخه پشتيبان تهيه ميشود.
2- نسخههاي پشتيبان را در جاي ديگري كه سيستم در آن مستقر نيست نگهداري كنيد. به عنوان مثال اگر از يك سرور پشتيبان استفاده ميكنيد اين سرور لزوماً بايد در جاي ديگري قرار بگيرد تا در صورت بروز حوادثي مثل آتشسوزي، سرقت، زلزله، نوسانات برق و غيره به صورت همزمان با سرور اصلي آسيب نبيند. اگر نسخههاي پشتيبان را بر روي نوار مغناطيسي يا CD و امثال آن ذخيره ميكنيد باز هم بايد آنها را در محل ديگري نگهداري كنيد.
سيستم RAID/JBOD
RAID استانداردي براي ذخيره اطلاعات بر روي چند هاردديسك بهصورت همزمان است. اين عمل باعث ميشود تا عمليات انتقال اطلاعات از طرف CPU و رابط I/O به طرف هاردديسك به دليل سرعت كمتر هاردديسك دچار وقفه كمتري شود. در اين زمان CPU احساس ميكند كه اطلاعات را براي فقط يك هاردديسك ارسال ميكند در حاليكه پس از قرار گرفتن آن اطلاعات بر روي پورت I/O، چندين هاردديسك آماده دريافت آن خواهند بود و در نتيجه سرعت ذخيرهسازي به چند برابر افزايش خواهد يافت. در حال حاضر چندين نوع RAID مختلف وجود دارد.
مثلاً RAID 0 اطلاعات دريافتي را به صورت موازي و همزمان بر روي چند هاردديسك مينويسد و در نتيجه هيچگاه در اين ديسكها اطلاعات يكسان نوشته نميشود بلكه هر كدام، قسمتي از اطلاعات دريافتي را درون خود نگه ميدارند و سرعت خواندن و نوشتن را چند برابر ميكنند. در RAID 1 حداقل دو هاردديسك وجود دارد كه دقيقاً مشابه هم هستند و به محض دريافت اطلاعات، بر روي هر دو هاردديسك بهطور كامل نوشته ميشود.
در اين نوع، سرعت خواندن اطلاعات بالاتر ميرود اما سرعت نوشتن اطلاعات بر روي آن تفاوتي با هاردديسكهاي معمولي ندارد. در RAIDهاي بعدي (2 و 3 و 4 و 5 و 6 و 7 و 10) مكانيسمهايي براي كنترل خطاي نوشتن اطلاعات از طريق ثبت بيتهاي Parity و امثال آن انديشيده شده تا عمليات نوشتن و خواندن موازي از چند هاردديسك با اطمينان بيشتري همراه شود.
در سيستمهاي Just a Bank of disks) JBOD) شما داراي چندين هاردديسك هستيد كه هيچ ربطي به يكديگر ندارند و فقط از لحاظ منطقي براي سيستمعامل در حكم يك هاردديسك واحد عمل ميكنند. اين عمل دقيقاً برعكس عمل پارتيشنبندي هاردديسك است كه در آن شما يك هاردديسك را به چند پارتيشن منطقي تقسيم ميكنيد. يعني در JBOD چند هاردديسك را به يك هاردديسك منطقي تبديل مي كنيد تا بتوانيد اطلاعات و فايلهاي بيشتري را روي آن ذخيره كنيد. با اين مكانيسم تنها چيزي كه عايدمان ميشود داشتن يك هاردديسك با حجم خيلي بزرگ است در حالي كه سرعت خواندن و نوشتن اطلاعات نه تنها بيشتر نميشود بلكه شايد در مواردي به دليل داشتن چنين هاردديسك بزرگي كمتر هم بشود. به هر حال سيستمهاي RAID براي مكانهايي كه سرعت ذخيره و بازيابي اطلاعات ارزش زيادي دارد و سيستمهاي JBOD براي جاهايي كه مشكل انباشتگي زياد از حد اطلاعات و هاردديسك را دارند مفيد است
ﺁشنايي با HARD SCSI
SCSIيكي از استانداردهاي ANSI جهت اتصال ادوات سختافزاري مثل هاردديسك يا نوار مغناطيسي به كامپيوترهاي شخصي است كه براي اولين بار در كامپيوترهاي مكينتاش مورد استفاده قرار گرفت. اين رابط نهتنها از سرعت بهتر بلكه از قابليت انعطاف بيشتري نسبت به رابطهاي موازي (پارالل) برخوردار است.
يكي از استانداردهاي اسكازي به نام Ultra 2 SCSI قادر است در هر ثانيه 80 مگابايت اطلاعات را جابهجا كند. اين رابط ميتواند تا 7 يا 15 دستگاه جانبي را (در فواصل حداكثر 12 متري) توسط كابل به يك كامپيوتر متصل كند.
آخرين استاندارد اسكازي به نام Ultra 3 كه يك رابط 16 بيتي است ميتواند اطلاعات را با سرعت دو برابر قبل يعني تا 160 مگابايت در ثانيه انتقال دهد.
شاید بسیاری بدانند که هارد درایوهای اسکازی ( SCSI ) از هارد درایوهای IDE سریعتراند اما اگر بخواهیم مقایسهای به صورت سرعت انتقال فایل از هارد درایو انجام دهیم این نتایج را خواهیم داشت:IDE=33Mb/s و EIDE=66Mb/s در حالی که سرعت SCSIبرابر 160Mb/s از هر کانال است این در حالی است که از قابلیت بکارگیری چند کانال همزمان نیز پشتیبانی میکند .
یک مسئله که معمولآ بیشتر کاربران از آن اطلاع ندارند استانداردهایی برای محاسبه متوسط زمان بین خرابی (MTBF) هارد درایو هاست این استانداردها در مورد هاردهای درایوهای به صورت IDE کار تا ۸.۳۳ ساعت در روز و ۵ روز در هفته تعریف شده است. این در حالیست که این استاندارد برای SCSI ها به صورت 7/24 است.
به خاطر تکنولوژی ساخت و همچنین میزان تقاضا برای هارد های SCSI قیمت این هارد درایو ها معمولا 10رابر هارد IDE با ظرفیت مشابه است.
SCSI اکثر کامپيوترهای شخصی از يک درايو IDE برای اتصال هارد ديسک و يک گذزگاه PCI برای اضافه کردن عناصر سخت افزاری ديگر به کامپيوتر استفاده می نمايند. تعداد ديگری از کامپيوترها از يک نوع گذرگاه با نام Small Computer System Interface)SCSI) برای اضافه کردن عناصر مورد نظر به کامپيوتر استفاده می نمايند. عناصر سخت افزاری مورد نظر می تواند يکی از تجهيزات زير باشد: هارد ديسک اسکنر CD-ROM/RW چاپگر Tape مبانی SCSI SCSI ، از ايده های مطرح شده توسط Shugart Associates System Interface)SASI) استفاده نموده است . SASI در سال 1981 توسط شرکت Shugart و با همکاری شرکت NCR ابداع گرديد. در سال 1981 نسخه استاندارد شده SASI با نام SCSI عرضه گرديد. تکنولوژی فوق دارای مزايای زير است : سرعت آن بالا است ( 160 مگابايت در ثانيه ) مطمئن تر و قابل اعتماد تر است امکان استقرار ( اتصال ) چندين دستگاه بر روی يک گذرگاه را فراهم می نمايد
مشخصات SCSI در يک سيستم SCSI سه عنصر اساسی وجود دارد : کنترل کننده دستگاه کابل کنترل کننده بمنزله قلب يک سيستم SCSI است . کنترل کننده بعنوان يک اينترفيس بين تمام دستگاههای موجود بر روی گذرگاه SCSI و کامپيوتر است . کنترل کننده را " آداپتور ميزبان " (Host adapter) نيز می گويند. کنترل کننده از لحاظ فيزيکی می تواند شامل يک کارت بوده که آن را بر روی يکی از اسلات ها ی موجود در برد اصلی نصب و يا بصورت از قبل ساخته شده بر روی برد اصلی باشد. بر روی کنترل کننده BIOS مربوطه وجود دارد. BIOS يک نوع حافظه ROM و يا Flash بوده و شامل نرم افزارهای مورد نياز برای دستيابی و کنترل دستگاه موجود بر روی گذرگاه SCSI است . معمولا" هر يک از دستگاههای موجود بر روی گذرگاه SCSI دارای يک آداپتور از قبل ساخته شده SCSI بوده که امکان ارتباط دستگاه با گذرگاه SCSI را فراهم می نمايد. مثلا" يک هارد SCSI دارای يک مدار کنترلی کوچک بوده که شامل يک کنترل کننده برای مکانيزم درايو و يک آداپتور برای گذرگاه SCSI است .
هر يک از دستگاه های موجود بر روی گذرگاه SCSI می بايست دارای يک شناسه منحصر بفرد باشند در غير اينصورت دچار مشکلاتی خواهيم شد. هفت نوع کانکتور SCSI وجود دارد ( حداقل ) برخی از آنها ممکن است با يک نوع خاص SCSI سازگاری نداشته باشند. کانکنورهای فوق عبارتند از : DB-25 (SCSI-1) 50-pin internal ribbon (SCSI-1, SCSI-2, SCSI-3) 50-pin Alternative 2 Centronics (SCSI-1) 50-pin Alternative 1 high density (SCSI-2) 68-pin B-cable high density (SCSI-2) 68-pin Alternative 3 (SCSI-3) 80-pin Alternative 4 (SCSI-2, SCSI-3) صرفنظر از نوع کانکتور استفاده شده تمام گذرگاه های SCSI می بايست Terminate گردند. Termination Termination بدين مفهوم است که انتهای هر گذرگاه SCSI توسط يک مدار مقاومت ، می بايست بسته گردد.در صورتيکه گذرگاه باز بماند ، سيگنال های الکتريکی ارسالی برای گذرگاه قادر به برگشت بر روی گذرگاه بوده و بدين ترتيب می تواند باعث بروز اختلال در ارتباط بين دستگاههای SCSI و کنترل کننده SCSI گردد.
صرفا" از دو Terminator استفاده می گردد ( هر سر گذرگاه SCSI يک عدد ) در صورتيکه فقط يک دستگاه ( داخلی و يا خارجی ) وجود داشته باشد ، کنترل کننده SCSI صرفا" در يک نقطه Terminate خواهد شد. در صورتيکه دو دستگاه ( داخلی و يا خارجی ) وجود داشته باشد ، آخرين دستگاه موجود در هر مجموعه می بايست Terminate گردد. Terminator دارای انواع متفاوتی بوده و می توان آنها را در دو گروه عمده : Passive و Active تقسيم بندی کرد. از Terminator با خصوصيت Passive در مواردی استفاده می گردد که سيستم های SCSI از سرعت استاندارد گذرگاه تبعيت کرده و دارای مسافت کوتاهی ( حدود سه فوت ) بين دستگاه و کنترل کننده SCSI وجود داشته باشد. از Terminator با خصوصيت Active در موارديکه سيستم های SCSI سريع بوده و يا سيستم ها با دستگاه دارای مسافتی بيش از سه فوت باشند، استفاده بعمل می آيد. يکی ديگر ازفاکتورهای موجود در رابطه با Terminator ، نوع گذرگاه مربوطه است . SCSI از سه نوع سيگنالينگ گذرگاه استفاده می نمايد. سيگنالينگ روشی است که پالس های الکتريکی در طول کابل حرکت می نمايند. - Single Ended)SE) . متداولترين نوع سيگنالينگ در کامپيوترهای شخصی است . کنترل کننده ، سيگنال را توليد و آن را از طريق يک خط داده برای تمام دستگاهها ی موجود بر روی گذرگاه ارسال می دارد. هر دستگاه مشابه Ground رفتار می نمايد.در ادامه بتدريج سيگنال قدرت خود رااز دست می دهد.
حداکثر مسافت مربوطه ده فوت ( سه متر) است . - High-Voltage differential)HVD) . در اين روش از يک خط داده بالا و يک خط داده پايين استفاده می گردد. هر يک از دستگاههای موجود بر روی گذرگاه SCSI دارای يک تراتسيور می باشند .زمانيکه کنترل کننده با دستگاه ارتباط برقرار می نمايد ، دستگاههای موجود بر روی گذرگاه ، سيگنال را دريافت و آن را ارسال تا سيگنال به مقصد نهائی خود برسد . بدين صورت می توان مسافت بين کنترل کننده و دستگاه بيشتر گردد . ( 80 فوت يا 25 متر ) - Low-Voltage differentila)LVD) . يک روش اقتباس شده از سيگنالينگ HVD بوده و در اکثر موارد مشابه HVD رفتار می نمايد. مهمترين تفاوت اين است که تراتسيورها کوچکتر شده و درون هر يک از آداپتورهای SCSI مربوط به دستگاهها ، قرار می گيرند.حداکثر مسافت مربوطه 40 فوت ( 12 متر ) است . HVD و LVD از Passive Terminator استفاده می نمايند. با اينکه ممکن است مسافت موجود بيش از سه فوت باشد ولی ترانسيور ها اين اطمينان را بوجود خواهند آورد سيگنال قدرت خود را خواهد داشت ( از يک طرف گذرگاه تا طرف ديگر گذرگاه )
سرعت چرخش محور :(Spindle Speed)
اين مقدار، سرعت گردش پلترهای ديسك رو كه به يه محور يا دسته متصل می شن بيان می كنه و با واحد دور در دقيقه (rpm) اندازه گيری می شه . سرعت اكثر هارددرايوهای موجود، در محدوده 5400rpm تا15000 rpmو با كارايی متوسط يك درايو IDE با سرعت چرخش 7200rpm است . سرعت چرخش محور درايو و تراكم ناحيه ای ، از مهمترين ويژگيهايی هستن كه بايد اونا رو بدونيد چرا كه تركيب اين دو، شكل دهنده مشخصه های اصلی درايو هستن .سرعت چرخش بالاتر، معمولا و نه هميشه باعث عملكرد سريعتر درايو می شود . به عبارتی در يك زمان معين، درايوی با سرعت چرخش بالا و تراكم ناحيه ای پايين، دارای خروجی و توان كمتری نسبت به درايوی با سرعت چرخش پايين و تراكم ناحيه ای بالا است .
نحوه ثبت داده ها روي هارد SCSI
تمام هارد ديسك ها براي خوانده شدن و قابل نوشتن بودن به يك فايل سيستم احتياج دارند. اين مساله براي فلاپي ها هم صادق است. فايل سيستم مسوول نامگذاري،ذخيره و بازيابي اطلاعات در قالب يك فايل است.
اين سيستم براي سيستم عامل هاي مختلف،عملكردي متفاوت با بقيه دارد و حتي در بين نسخه هاي مختلف ويندوز هم،گوناگوني وجود دارد. اما ويژگي خاص كليه فايل سيستم هاي فعلي ويندوز ،محدود بودن آن ها به شيوه استفاده از كلاسترها و همچنين به سقف اطلاعاتي است كه مي توانند ذخيره كنند.كلاستر ،كوچكترين قطعه قابل ذخيره كردن بر روي هارد ديسك است. پس در نتيجه اگر فايلي از يك كلاستر هم كوچكتر باشد،سيستم ناچار است كل آن كلاستر را به فايل مذكور اختصاص دهد. سكتور كوچكترين قطعه فيزيكي قابل ذخيره كردن اطلاعات است كه بر اساس تعداد بايت هاي موجود در يك قطعه آن محاسبه مي شود. بنابراين مثلا” شما مي توانيد در كامپيوترتان يك يا چند سكتور 512 بايتي در هر كلاستر داشته باشيد. هر 4 كيلو بايت از فضاي هارد ديسك معمولا” شامل هشت سكتور،است. بنابراين كلاستريك يك مفهوم منطقي است و اندازه آن توسط فايل سيستم تعيين مي شود. در صورتي كه سكتور يك مفهوم فيزيكي است و ربطي به سيستم عامل و فايل سيستم ندارد. هر چه يك كلاستر تعدادد سكتورهاي كمتري را بتواند
در خود جاي دهد و اين مفهوم منطقي خود را ظريف تر كند،بازدهي يك هارد ديسك چه از نظر حجم و چه از نظر سرعت افزايش مي يابد. در ويندوز 95 از فايل سيستمي به نام FAT 16 استفاده مي شود. اين فايل سيستم مي تواند يك پارتيشن 256 مگابايتي را در قالب كلاسترهاي 4 كيلوبايتي و يا پارتيشن 2 گيگابايتي را به صورت كلاسترهاي 32 كيلوبايتي نگهداري كند. كه در اين صورت مثلا” اگر بخواهد يك فايل 35 كيلوبايتي را ذخيره كند،بايد دو كلاستر 32 كيلوبايتي را به آن اختصاص داده و از 29 كيلوبايت باقيمانده آن صرف نظر كند. پس از اين كار،فايل سيستم آدرس كلاستر شروع يك فايل تعداد كلاسترهاي اشغال شده توسط آن فايل و مشخصات كلاستر آخر فايل مذكور را در جدولي به نام FAT (File Allocation Table : جدول تخصيص فايل) ذخيره مي كند. جدول FAT در فايل سيستم FAT16 در بيروني ترين شيار (Track ) يك ديسك يا در حقيقت همان تراك صفر ساخته و نگهداري مي شود. پس از مطرح شدن ويندوز 95 در بازار سيستم عامل ها،تغييري در FAT 16 موجود در آن صورت گرفت تا فايل سيستم مذكور بتوانند اسامي فايل هاي با بيش از 8 حرف را در خود نگهداري كند. اين تغيير كه VFAT نام گرفت آغازي بود بر فايل سيستم جديد ويندوز 95 كه با نام FAT 32 در سال 96 عرضه شد. اين فايل سيستم به كاربران توانستند در محيط ويندوز 95 براي اولين بار درايوهايي با حجم حداكثر 32 گيگابايت را در كامپيوتر خود داشته باشند كه در اولين صورت بزرگي هر كلاستر حداكثر فقط به 16 كيلوبايت مي رسيد كه بسيار مناسب اين ظرفيت بود.
داده ها به صورت رشته هاي بيتي روي شيارها مي نشينند ، در بعضي از سيستمها ، بيت ها بطور سريال روي شيار يک رويه ( توسط يک نوک ) و در برخي ديگر با استفاده از چندين نوک ، روي شيار رويه هاي مختلف بطور موازي ( پارالل ) ذخيره مي شوند.
برنامه هاي کاربردي مان در فايلها ذخيره مي شوند. فايل مفهومي است که سيستم عامل براي جدا کردن برنامه ها ، و کاربران برنامه ها ،از پيچيدگيهاي داده ها واقع در روي سطح ديسک ، استفاده مي کند .
هيچ چيز نيست جز زنجيری از قطاهاعهايی که با يک سری داده ها پر شده اند
معمولا فايلها با شروع ازيک استوانه، استوانه به استوانه روي ديسک مي نشينند.
سيستم عامل ليست فايلها را در ديسک نگه مي دارد که به اين ليستها دايرکتوري مي گويند. دايرکتوري مانند فايل ، رشته اي از قطاعهاي حاوي داده هاست . به هر ورودي دايرکتوري ، 32 بايت داده مي شود.
که در اين 32 بايت اطلاعات مهم نگه داري مي شود. اين اطلاعات عبارتند از:
نام فايل ، پسوند فايل ، صفت فايل ، ساعت و تاريخ آخرين باري که فايل مورد دستيابي قرار گرفته ، کلاستر آغازين ، اندازه فايل.
وقتي كه سيستم عامل ديتاها را به هارددرايو ميفرستد كه انها را ضبط كند . درايو ابتدا ديتاها را پردازش ميكند كه اين پردازش با استفاده از فرمولهاي پيچيده رياضي انجام ميشود كه باعث ميشه بيتهاي مورد نياز را تخمين بزند و اينجور كارها . ان بيتهايي كه باعث هدر رفتن فضا ميشوند : بعدا وقتيكه ديتاها بازيابي ميشوند بيتهاي اضافي باعث ميشند كه پيدا كنند و صحيح كنند اشتباهات و خطاهايي كه به صورت راندوم بدليل اختلاف سطح مغناطيسي درايو ها .
سپس درايو هد هاي خودش را به ترك مربوطه ميرساند . اين مدت كه باعث ميشه هد انتقال مكان كنه رو بهش ميگن seek time بعد از قرار گيري در ترك مناسب درايو صبر ميكند كه پلاتر به گردش براي سكتور خواسته شده بپردازد البته توسط هد . كه به اين مدت هم كه طول ميكشه بهش ميگن latency پس درايوي سريعتر است كه اين زمانها برايش كم باشه .
بعد ازينكه درايو توسط اتصالات الكتريكي به اينكه هد روي سكتور مشخص شده براي نوشتن قرار گرفته است پي برد . درايو پالسهاي الكتريكي به هد ميفرستد . كه اين پالسها موجب ايجاد ميدان مغناطيسي ميشوند كه بر روي پلاتر تاثير ميگذارند . براي ضبط و نوشتن تقريبا اين عملها يكي هست .
صفحات هاردديسک
هر هاردديسک شامل يک يا چند ديسک صاف است. که اين صفحات platters ناميده مي شوند . که ترکيبي از دو جنس مختلف هستند . يک فلز سخت و روکشی از رسانه مغناطيسي
اندازه صفحات
اين اندازه در کامپيوترهاي اوليه برابر با قطر 25. 5 اينچ و در کامپيوتر هاي حاضر عملا 5. 3 اينچ اما در درايورهايي نيز با قطر 25. 2 اينچ و يا74. 3 اينچ و در تجهيزات سيار با قطر 8 . 1و 1 اينچ ديده مي شوند .
چگالي صفحات
اين چگالي ، چگالي بيت نيز ناميده مي شود. چگالي فضا، عبارت است از تعداد بيتهايي که در واحدي از فضا ذخيره مي شوند. که معمولا تعداد بيت (BPSI) در اينچ مربع ناميده مي شود.
اين چگالي براي دو منظور استفاده مي شود.
چگالي ترک
اين مقياس مربوط به فشردگي ترکهاي هم مرکز، روي ديسک است و يا به عبارت ديگر چه تعداد ترک در اينچ ، بصورت شعاعي روي سطح ديسک قرار مي گيرند. اگر 22000 ترک در فضاي هارد وجود داشته باشد. چگالي ترک اين صفحه تقريبا برابر با 18333 ترک در اينچ خواهد بود.
. چگالي ثبتي يا خطي
اين مقياس فشردگي بيتها را در طول يک ترک بيان مي کند. اگر يک ترک برابر يک اينچ باشد و ما در يک ترک بتوانيم 200000 بيت را ثبت نماييم بنابراين چگالي خطي براي (BPI) اين ترک برابر با 200000 بيت در اينچ در ترک است.
هر ترک روي سطح ديسک داراي طول هاي متفاوتي است بنابراين
همه ترکها چگالي يکساني ندارند و سازنده ها، بيشترين چگالي که روي ديسک است را بيان مي کنند.
نوع ديگر واحد چگالي خطي براي توليدها اندازه گيري بر حسب بيت در اينچ مربع است. اگر چگالي خطي براي درايوري 300000 بيت در اينچ در ترک باشد بنابراين چگالي خطي برابر با 5500000000 بيت در اينچ مربع ويا 5. 5 گيگابيت در اينچ مربع خواهد شد. در هاردديسکهاي جديد اين چگالي به بيش از 10گيگا بيت در اينچ مربع رسيده است در آزمايشگاه آي بي ام در سال 1999 اين چگالي به 3. 35 گيگا بيت در اينچ مربع رسيده است.
در بعضي مواقع ديده شده که اين چگالي بر حسب بيت در صفحه نيز عنوان شده است که اين واحد قالبا براي مقايسه درايورها استفاده مي شود به عنوان مثال درايور (آ) چگالي برابر با 10 گيگا بيت درصفحه دارد و درايور (ب) چگالي برابر با 6 گيگا در صفحه دارد بنابراين درايور (آ) داراي چگالي بيشتري است فرمت سطح پايين ، قطاعها را روي سطح ديسک ترسيم مي کند.
فرمت سطح بالا ، دايرکتوري ريشه ، جداول تخصيص جاي فايل ، و اطلاعات قابل تغيير ديگر را به ديسک مي افزايد. بخش بندي بين فرمت سطح پايين و بالا صورت مي گيرد . پس از جايگيري قطاعها ، برنامه بخش بندي تصميم مي گيرد که هر بخش از کجا شروع شود . پس اين اطلاعات را جدول بخش بندي مي نويسد که در رکورد بوت اصلي واقع است . پس از بخش بندي ، دايرکتوري ريشه ، فت ها و فايلهاي سيستمي در ابتداي هر بخش ( از سيلندري که شروع شود ) جاي مي گيرند .